گیاهان آللوپاتیک - آللوپاتی چیست

2024 نویسنده: Chloe Blomfield | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-15 23:53

آللوپاتی گیاهی در اطراف ما وجود دارد، با این حال، بسیاری از مردم هرگز حتی در مورد این پدیده جالب نشنیده اند. آللوپاتی می تواند اثر نامطلوبی در باغ داشته باشد و در نتیجه جوانه زنی بذر و رشد گیاه کاهش یابد. از سوی دیگر، گیاهان آللوپاتیک را می‌توان قاتل علف‌های هرز خود مادر طبیعت نیز در نظر گرفت.

آللوپاتی چیست؟

آللوپاتی یک پدیده بیولوژیکی است که در آن یک گیاه از رشد گیاه دیگر جلوگیری می کند. چگونه؟ از طریق انتشار مواد آللوشیمیایی، گیاهان خاصی می توانند رشد گیاهان دیگر را به شکلی خوب یا بد با شستشو، تجزیه و غیره به شدت تحت تاثیر قرار دهند. در اصل، آللوپاتی گیاهی به عنوان وسیله ای برای بقا در طبیعت استفاده می شود و رقابت گیاهان مجاور را کاهش می دهد..

آللوپاتی گیاهی

قسمت های مختلف گیاهان می توانند این خواص آللوپاتیک را داشته باشند، از شاخ و برگ و گل گرفته تا ریشه، پوست، خاک و مالچ. اکثر گیاهان آللوپاتیک مواد شیمیایی محافظ خود را در برگ های خود ذخیره می کنند، به خصوص در فصل پاییز. همانطور که برگ ها به زمین می افتند و تجزیه می شوند، این سموم می توانند گیاهان مجاور را تحت تاثیر قرار دهند. برخی از گیاهان نیز از طریق ریشه‌های خود سموم آزاد می‌کنند که سپس توسط گیاهان و درختان دیگر جذب می‌شوند.

گیاهان رایج با خواص آللوپاتیک را می توان مشاهده کرد و عبارتند از:

• لورل انگلیسی (Prunus laurocerasus)
• Bearberry (Arctostaphylos uva-ursi)
• سماق (Rhus)
• Rhododendron
• Elderberry (Sambucus)
• Forsythia
• گلدنرود (Solidago)
• برخی از انواع سرخس
• چودار چند ساله
• فسکوی بلند
• Bluegrass کنتاکی
• علف هرز خردل سیر

درختان آللوپاتیک

درختان نمونه های خوبی از آللوپاتی در گیاهان هستند. به عنوان مثال، بسیاری از درختان از آللوپاتی برای محافظت از فضای خود با استفاده از ریشه های خود برای بیرون کشیدن آب بیشتر از خاک استفاده می کنند تا گیاهان دیگر نتوانند رشد کنند. برخی از آللوشیمیایی های خود برای جلوگیری از جوانه زنی یا ممانعت از رشد زندگی گیاهان مجاور استفاده می کنند. اکثر درختان آللوپاتیک این مواد شیمیایی را از طریق برگ های خود آزاد می کنند که پس از جذب توسط گیاهان دیگر سمی هستند.

گردوی سیاه نمونه بارز این موضوع است. درختان گردو سیاه علاوه بر برگ‌های خود، خواص آللوپاتیک را در جوانه‌ها، پوسته مغز و ریشه‌های خود ذخیره می‌کنند. ماده شیمیایی مسئول سمیت آن، به نام Juglone، در خاک اطراف درخت باقی می‌ماند و در خط قطره‌ای قوی‌تر است، اگرچه ریشه‌ها می‌توانند فراتر از آن گسترش یابند. گیاهانی که بیشتر به سمیت گردوی سیاه حساس هستند عبارتند از گیاهان شب بو (گوجه فرنگی، فلفل، بادمجان، سیب زمینی)، آزالیا، کاج و درختان توس..

سایر درختانی که تمایلات آللوپاتیک را نشان می دهند عبارتند از: افرا، کاج و اکالیپتوس.