حقایق شکری هاکبری - اطلاعات در مورد رشد میوه هاکبری شکر

2024 نویسنده: Chloe Blomfield | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-15 23:53

اگر ساکن جنوب شرقی ایالات متحده نیستید، شاید تا به حال نام درختان شکرک نشنیده باشید. که به آن قند توت یا هکبری جنوبی نیز گفته می شود، درخت شکربری چیست؟ به خواندن ادامه دهید تا برخی از حقایق جالب هکبری شکر را بیابید و یاد بگیرید.

درخت توت قندی چیست؟

بومی جنوب شرقی ایالات متحده است، درختان هکبری قند (Celtis laevigata) را می توان یافت که در امتداد نهرها و دشت های سیلابی رشد می کنند. اگرچه این درخت معمولاً در خاک های مرطوب تا مرطوب یافت می شود، اما درخت به خوبی با شرایط خشک سازگار می شود.

این درخت خزان کننده متوسط تا بزرگ به ارتفاع حدود 60-80 فوت (18.5 تا 24.5 متر) با شاخه های عمودی و تاج گسترده ای گرد رشد می کند. با عمر نسبتاً کوتاه، کمتر از 150 سال، شکر توت با پوست خاکستری روشن پوشیده شده است که صاف یا کمی چوب پنبه ای است. در واقع نام گونه آن (laevigata) به معنای صاف است. شاخه های جوان با موهای ریز پوشیده شده اند که در نهایت صاف می شوند. برگها 2-4 اینچ (5 تا 10 سانتی متر) طول و 1-2 اینچ (2.5 تا 5 سانتی متر) عرض و دندانه های ملایم دارند. این برگ های نیزه ای شکل در هر دو سطح سبز کم رنگ با رگبرگی آشکار هستند.

در بهار، از آوریل تا مه، شکردرختان هاکبری با شکوفه های سبز ناچیز گل می دهند. ماده ها منفرد و گل های نر به صورت خوشه ای تولید می شوند. شکوفه های ماده تبدیل به میوه هکربری شکری می شود که به شکل دروپه های توت مانند است. هر دروپ حاوی یک دانه قهوه ای گرد است که با گوشت شیرین احاطه شده است. این دروپ های بنفش تیره مورد علاقه بسیاری از گونه های حیات وحش است.

حقایق هکبری شکر

Sugar hackberry یک نسخه جنوبی هاکبری معمولی یا شمالی (C. occidentalis) است اما از چند جهت با پسر عموی شمالی خود متفاوت است. اولاً، پوست چوب پنبه ای کمتری دارد، در حالی که همتای شمالی آن دارای پوست زگیل دار متمایز است. برگ‌ها باریک‌تر است، در برابر جارو جادوگر مقاومت بهتری دارد و مقاومت کمتری در زمستان دارد. همچنین، میوه هاکبری شکر آبدارتر و شیرین تر است.

در مورد میوه صحبت شد، آیا شکر توت خوراکی است؟ Sugarberry معمولا توسط بسیاری از قبایل بومی آمریکا استفاده می شد. کومانچ میوه را به صورت تفاله در می آورد و سپس آن را با چربی حیوانی مخلوط می کرد و به شکل توپ در می آورد و در آتش تفت می داد. توپ های به دست آمده ماندگاری طولانی داشتند و به ذخایر غذایی مغذی تبدیل شدند.

مردم بومی نیز کاربردهای دیگری از میوه شکرک داشتند. هوما از جوشانده پوست و صدف آن برای درمان بیماری های مقاربتی استفاده می کرد و از کنسانتره پوست آن برای درمان گلودرد استفاده می کردند. ناواهوها از برگ‌ها و شاخه‌های جوشانده شده برای تهیه رنگ قهوه‌ای تیره یا قرمز برای پشم استفاده می‌کردند.

برخی از مردم هنوز میوه را چیده و استفاده می کنند. میوه های بالغ را می توان از اواخر تابستان تا زمستان چید. سپس می توان آن را در هوا خشک کرد یا میوه را یک شبه خیس کرد و قسمت بیرونی آن را روی یک مالش دادصفحه نمایش.

شکربری را می توان از طریق بذر یا قلمه تکثیر کرد. بذر باید قبل از استفاده طبقه بندی شود. دانه های مرطوب را در ظرف در بسته در یخچال با دمای 41 درجه فارنهایت (5 درجه سانتیگراد) به مدت 60 تا 90 روز نگهداری کنید. سپس می‌توان بذر طبقه‌بندی شده را در بهار یا بذرهای طبقه‌بندی نشده را در پاییز کاشت.